سخنرانی دکتر فرهمند پور درباره اصول اخلاقی در اسلام

آیا کسی میدونه در مورد حجاب در قرآن اومده یا نه؟

تا چه حد؟

اصلا به نظر شما چرا حجاب؟

در آستانه برگزاری جشنواره حجاب و عفاف در کشور هر کسی که میتونه یه جمله ادبی در مورد حجاب و عفاف بنویسه.

میان آنچه که هستیم و آنچه که باشیم تفاوت است

آیا این طور هست یا نه؟

یک روز عصر از خیابان خلوتى مى‏گذشتم. در کنار پیاده‏رو جوان شوریده و خسته‏اى را دیدم. مست بود، اما مست درد و رنج. با خودش حرف مى‏زد.

نزدیکش شدم. با خدا دعوا داشت و او را محکوم مى‏کرد و اعدام مى‏نمود.

وقتى چشمش به من افتاد، خیال کرد که خدا مدافعى پیدا کرده است، این بود که ایستاد و من هم ایستادم و رو به من، با خدا فریادها داشت. ناله‏هایش را کرد. منتظر بود که چیزى بگویم، اما حرفى نزدم. پرسید: چرا حرفى نمى‏زنى؟

گفتم: من درد تو را حس مى‏کنم و آن‏گاه شروع کردم و برایش داستانى از زندگى خودم شرح دادم.

بیچاره براى من به گریه افتاد. با گریه‏اش آرامشى گرفت و من هم برایش توضیح دادم که من با این همه رنج از پا نیفتادم که به پا رسیدم و قوى‏تر شدم.

من از این دردها، درس‏هایى گرفتم. من اسیر بت‏هایى بودم مثل بت‏هاى تو. با این ضربه‏ها بت‏هایم شکستند. من وابسته به دیگران بودم. با این نامردى‏ها از آن‏ها بریدم. من با خودم گفتم: اصلًا چرا من توقع راحتى و مردانگى داشته باشم؟ و همین که توقعم عوض شد، راحت شدم. من هنگامى که ضربه‏ها شدیدتر شدند، به این فکر افتادم که چرا خدا این‏قدر مرا مى‏سوزاند؟ آیا دشمن من است؟ آخر مگر مرا شیطان آفریده؟ مگر کسى او را مجبور کرده بود؟

اگر مرا دوست نداشت، اگر مرا و ماها را نمى‏خواست که نمى‏آفرید. ببینم اصلًا محبت را چه کسى آفرید؟ شور عشق را چه کسى در دل‏ها ریخت؟ جز او؟

پس چگونه مى‏توانم به او فریاد بزنم که یهودى‏ها از تو مهربان ترند و جلادها از تو نرم‏ترند؟!

من خودم منقلب شده بودم و او هم در برابر هر کدام از این سؤال‏ها به جرقه‏اى مى‏رسید و آتش مى‏گرفت که چگونه از دوست بریده و در برابر محبت‏هایى که او داشته و ضربه‏هایى که او زده و بت‏هایى که او شکسته، به جاى تشکر، فریاد راه انداخته و خود را باخته است.

آن گاه به او گفتم: من نمى‏گویم رنج را تحمل کن و با درد بساز، بلکه مى‏گویم این رنج‏ها را تحلیل کن که از کجا برخاسته‏اند. آیا خودت به وجود آورده‏اى؟ پس بگذار. آیا دیگران برایت ساخته‏اند؟ پس خراب کن و اگر از این هر دو نیست، پس بکوش که بهره‏اش را بگیرى و درسش را بخوانى.

آن وقت گفتم: من هنگامى که خودم عامل بدبختى‏ام نباشم، باکم نیست که در کجا هستم؛ چون در هر کلاس درسى هست و با هر پایى مى‏توان راه رفت.

بیشتر از آن چه که دارم، از من طلب‏کار نیستند.

گفت: نیشخند مردم؟

گفتم: من اسیر آن‏ها نیستم. من آمپر دهان آن‏ها نیستم که همیشه بلرزم.

هنگامى که من حسابم صاف بود، خنده‏هاى آن‏ها مرا به خودم نزدیک‏تر مى‏کنند و در من قدرت و اعتماد به نفس را بارور مى‏نمایند.

(به نقل از شیخ علی صفایی)